Vertrek

De relatie met collega’s is een bijzondere, als het gaat om menselijke omgangsvormen. Bij familie zit je nou eenmaal met elkaar opgescheept en deel je vaak een gezamenlijke geschiedenis. In een liefdesrelatie kies je zelf een partner en ben je – tot er ringen of kinderen bij komen kijken – in principe vrij om te zeggen: wordt ‘m niet, klaar.

Collega’s zijn een vreemde eend in de bijt. Afhankelijk van hoe je je carrière inricht, kun je er honderden verzamelen in een werkend leven. Met de een heb en deel je meer dan met een ander. Je bent wel tot elkaar veroordeeld, want je werkt nou eenmaal samen. Maar als er maar genoeg zijn die je niet zinnen, of die de relatie verzieken, pak je je biezen en zoek je een nieuwe stek. Of je nou in dienst bent of wordt ingehuurd – je hebt in enige mate vrijheid om te kiezen waar en met wie je werkt.

Anders voelt het wanneer de mensen met wie je juist zo fijn samenwerkt, opeens gebruik gaan maken van diezelfde vrijheden. En iets anders gaan doen. Omdat ze zo nodig hun droombaan moeten vinden, of naar het buitenland vertrekken. Of jou wel leuk vonden, maar de rest van de organisatie Echt Heel Shit en voor één leuke collega blijf je niet – voor tien leuke collega’s trouwens ook niet, weet ik uit ervaring.

Zo kon het gebeuren dat vorige maand mijn work bestie vrij abrupt besloot tot een #ikvertrek. Ze had al jaren de droom om een tijdje in het buitenland te wonen en bij haar eerste sollicitatie was het raak (en hoe kón het ook anders).

De zoektocht naar een waardig vervanger ging enkele dagen later van start. We kregen een hoop enthousiaste reacties – gelukkig maar! – en konden een mooie selectie maken voor de eerste gesprekken.

Nu heb ik zelf al twaalf jaar een relatie met dezelfde persoon. Tinder, (online) daten en andere ongemakken ben ik dus nogal verleerd. Maar bij sollicitatiegesprekken voelt het toch weer net zo. Wat trek ik aan? Wat zeg ik wel? En wat vooral niet?

Mensen die je een voor een tegenover je krijgt, die graag willen, het goed zouden kunnen en prima een gesprek op gang kunnen houden. 

Maar toch. Ze zijn niet zoals zij. 

De twijfel slaat toe. Weten we zelf wel wat we zoeken? Is het te vroeg voor een ander? Bestaat diegene überhaupt?

Ook in een liefdesrelatie gaat het weleens minder. Zonder dan meteen de handdoek in de ring te gooien, kan het helpen om elke dag opnieuw bewust te kiezen voor je partner. Het zorgt ervoor dat je het grote geheel ziet. Niet wat er nu tijdelijk misloopt, maar vooral wat jullie verbindt.

Dus ook nu zij vertrekt, en we nog in de ongemakkelijke fase zitten van het vinden en leren kennen van die nieuwe collega, kies ik elke dag opnieuw voor mijn werk. Het is het mooiste in mijn carrière tot nu toe en we doen het met zó veel fijne collega’s dat er gelukkig genoeg overblijven om van elke dag een feest te maken. En om je te troosten als een van de leuksten er toch tussenuit knijpt.

Advertentie